Alsof er matglas voor zat…
Geboorteangst, doodsangst…
Het in jezelf al-één zijn…
‘’(…) Het heeft ook te maken met het accepteren van je alléén zijn. En daarin zie ik weer die doodsangst. Zolang je nog ergens bij moet horen, bij je moeder, bij je partner, kun je schijnbaar het gevoel hebben : er is niets aan de hand. Het is veilig. Ik hoor erbij. Pas op het moment dat je je realiseert dat je echt alléén bent, in die zin dat niets van wat er in jou omgaat ooit overgebracht kan worden aan een ander, dat je in feite niet echt met iemand iets kunt delen, wordt je ogenblikkelijk met die paniek van dood en verloren-zijn geconfronteerd. Door therapie, door meditatie en kontakten met anderen, begint nu ook de andere kant van het alleen-zijn, de extase van het ‘in jezelf al-één zijn’ in zijn volheid tot me door te dringen. Ergens was het besef er altijd al. Maar het was alsof het gefilterd was. Alsof er matglas voor zat.’’
Uit : Siddhartha, in de ban van je kinderbeelden.
piet
