Ik Ben…
”Ik hef mijn ogen op naar de bergen…
Mijn hulp komt van de Heer die hemel en aarde gemaakt heeft ( Psalm 121 : 1-2 )”
Daar gebeurt het – op de berg – terwijl hij, Jezus Christus, aan het bidden is. Hij verandert van uiterlijk en zijn kleren worden stralend wit. Twee mannen, kennelijk ook met zo’n uitstraling, zijn met Hem in gesprek. Het zijn Mozes en Elia, sprekend over zijn heengaan, de voleinding van zijn leven in Jeruzalem. Het is, denk ik, niet toevallig dat het juist deze twee mannen zijn. Mozes was een man Gods, een gezondene, die in intiem contact met de Goddelijke wereld heeft geleefd. Zo spreekt God tot Mozes door het brandende braambos en draagt hem op om naar de farao te gaan met het bevel om de Israelieten vrij te laten. Mozes zegt dan tot God, maar als farao nu vraagt in wiens naam komt gij, wat moet ik dan antwoorden? En dan volgt het prachtige voor ons zo belangrijke ” Ik ben die is” (Ex. 3:13). Dat wil zeggen, de Aanwezige, de Alomtegenwoordige…je bent nooit alleen! Hij is zeer nabij, heel intiem, dichter dan je hartklop!
Uit : ‘Van Neurose naar Heelheid’, Piet Stuitje