Moeder-kind- interactie
Symbiose en individuatie
Wat heeft dit alles te maken met onze aardse moeder? Ik denk heel veel, laten we maar eens kijken naar de oorsprong en de weg van ieder mensenkind. Het begin ligt altijd in de versmelting van moederlijke eicel en vaderlijke zaadcel. Daaruit ontstaat de zygote (vanuit het griekse zugotos = onder een juk gebracht). Na een aantal delingen wordt de zygoot tot een klompje cellen, dat precies op een moerbei lijkt. Zolang er nog geen holte is ontstaan tussen de cellen, zeggen we dat het embryo verkeert in het moerbei- of morulastadium.
In dit prille stadium treffen we dus opnieuw het duistere (moros) aspect aan, maar tegelijkertijd zijn de cellen omnipotent , dat wil zeggen dat ze alle denkbare mogelijkheden in zich dragen. Met andere woorden : in het allereerste begin van het leven van een mensenkind vinden we reeds de beperking van het duistere aspect en de onbeperkte capaciteit tot een glansrijke ontwikkeling.
Als alles goed verloopt, nestelt het embryo zich in de baarmoeder, waar het in de loop van meerdere maanden kan uitgroeien en differentieren tot mens. Tussen moeder en kind bestaat,zoals we gezien hebben, een symbiotische relatie, een vorm van samenleven die heel mooi is,maar ook riskant en die niet kan blijven bestaan. Bij de geboorte wordt de verbinding tussen moeder en kind daadwerkelijk verbroken als de navelstreng wordt doorgeknipt. Maar nog heel lang daarna gaat het ”losmakingsproces” door waarbij het de bedoeling is dat er twee individuen ontstaan. Individu betekent ondeelbaar geheel, dus een wereldje op zichzelf!
Nu is de mens bij zijn geboorte , anders dan het dier, nog geruime tijd afhankelijk van een zorgende en geborgenheid verschaffende moeder. De eenheid met de moeder moet stap voor stap en draad voor draad verbroken worden, zodat het kind zijn eigen weg op eigen kracht leert gaan. We hebben gezien hoe belangrijk het is als de moeder haar kind daartoe voldoende ruimte biedt. De grenzen van die ruimte worden bepaald door de mate waarin de moeder zelf tot zelfstandigheid is gerijpt.
piet
